สิ่งมีชีวิตขนาดยิบย่อยที่สุดอาศัยอยู่ในบ้านผม คาดว่าคงจะทุกพื้นที่ทุกๆตารางเซนติเมตรบนพื้นโลก อยู่มาก่อนที่เราจะตั้งรกรากด้วยซ้ำ และคงอยู่ถึงรุ่นลูกรุ่นหลานเรา บางชีวิตเล็กมากถึงขนาดว่้าถ้าไม่เอากล้องส่องก็คงมองไม่เห็น บางชีวิตก็มีึขนาดใหญ่กว่านั้น สิ่งมีชีวิตที่พูดถึงนี่ก็มีตั้งแต่มด ยุง แมลงสาบ บางบ้านอาจจะมีหนูด้วย...

เพลงรักบทเก่าที่ดังทะลุผ่านกำแพงมาจากห้องข้างๆ บางครั้งแค่ได้ยินไม่กี่คำมันก็ทำให้ใจถึงกับสั่น ไม่ใช่เพราะว่าผมอกหักหรือว่าไม่เคยมีแฟนมาก่อนหรอกนะ ผมอยู่กับเธอนี่แหละ ตอนนี้คงกำลังทำอะไรซักอย่างอยู่ในครัวมั้ง เธอเป็นทุกอย่างที่ผมต้องการ แค่ดูเธอเดินผ่านไปผ่านมาก็ทำให้ใจผมเป็นสุขแล้ว มีไม่กี่เหตผลที่ทำให้ลำบากใจ คือ เธอสวย เธอมีคนมารุมล้อม และที่สำคัญที่สุด ผมมันห่วย

หากมีอะไรบางอย่างในโลกที่ทำให้เราอยากอยู่ต่อ สิ่งนั้นคงเป็น ” ความหวัง “ ดูหน้าปกซะก่อน ฮ่าๆ ผมว่าหลายๆคนคงคุ้น ไม่ได้คุ้นในตัวอักษรภาษาอังกฤษนั่นนะครับ แต่คุ้นในแง่ที่ใครบางคนอาจเคยถูกลงโทษให้คัดตัดอักษรยึกยือเหล่านี้หลายหน้ากระดาษ หรือแม้กระทั่งการถูกบังคับให้เขียนถึงเหตุการณ์อะไรซักอย่างมา 1 หน้ากระดาษ

เกริ่นนำก่อนว่า... ไม่รู้ว่าเป็นแค่เฉพาะกับผมที่มาจาก ตจว. หรือ คนทั้งประเทศก็เป็นกัน ที่เป็นก็คือผมรู้เรื่องดาราศาสตร์น้อยมาก รู้จักกลุ่มดาวอยู่ไม่กี่แบบ และแทบจะไม่มีโอกาศดูดาวบนฟ้าเลย โดยเฉพาะในกรุงเทพ เมืองที่ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยไอเสียและความดำมืดอื่นๆ เช่น แทงบอล

เสียงร้องที่ล่องลอยคอยขับกล่อมผู้ฟังให้เคลิบเคลิ้มทำหน้าที่เสมือนพระเอกในฉากหน้า ทว่าเบื้องหลังคือเนื้อเสียงเว้าวอนที่ช่วยกระเพื่อมความเศร้าให้เข้าไปอยู่ในทุกอนู เหมือนเช่นฝนที่ที่ตกลงมาชะล้างความร้อนให้หมดไป แต่ไม่วายทิ้งร่องรอยของดินโคลนจนเต็มรองเท้าความหมองเศร้า เว้าวอนนี้กำลังทำหน้าที่ของมันอย่างขันเเข็งโดยไม่แยแสต่อผู้ใดว่าจะได้ยินหรือสนใจใคร่รู้ถึงการมีอยู่ของมันหรือไม่